“En in Gent en in Gent.” Zo kondigde Jeroen Meus zijn nakende komst aan naar de Arteveldestad. De handelaars van de Nederkouter maakten een spontane vreugdesprong. Het bijna een jaar oude concept van de Haute Dogs (Würst) slaat aan. De sluiting van Luzine was een berekende beslissing, en Meus amuseert zich in zijn nieuwe habitat - met zijn “simpele kost”.
Met Würst wil Meus experimenteren met zogenaamde haute-dogs, hot-dogs met dat tikkeltje meer. De kok-ondernemer geeft aan dat zijn gloednieuwe restaurant hem commerciëler heeft gemaakt. "Met vijf dagen een kraam op Rock Werchter haal ik meer rendement dan vijf jaar Luzine," vertelt hij aan De Tijd. "Maar ik weet ook dat ik een geloofwaardigheid opgebouwd heb die ik moet beschermen. Ik kan niet zomaar vanalles gaan doen."
Ondernemer zónder plan
Meus heeft definitief afscheid genomen van zijn vorig leven in de gastronomie. “Het is niet meer voor mij, ik heb er een complete afkeer van," zegt hij in een interview met de Tijd. “Het is niet wie ik ben. Wat ik nu doe, dát strookt heel hard met wie ik ben.
"Begrijp me niet verkeerd. Ik heb nog altijd enorm veel respect voor mensen die in een gastronomisch restaurant werken. Dat zijn echte helden. Maar het is niet meer voor mij."
Würst is zeker niet begonnen als commercieel concept. "Ik ben geen zwevende hippie, maar tegelijk ben ik niet iemand die heel berekend is," vertelt hij in hetzelfde gesprek. "Toen mijn vennoot Nico Viaene en ik merkten dat dit pand vrijkwam, zijn we daar opgesprongen, zonder een echt plan. We hebben een jaar huur betaald zonder iets te doen, behalve nadenken over de invulling. En ook hebben we zeker acht of negen concepten bedacht vooraleer we met Würst kwamen. Het is een klein pand, dus wisten we dat we met een basic idee moesten komen, zonder dat er ingewikkelde dingen in de keuken gebeurden.
De kok met karakter, zonder goudmijn
“Niet alles wat ik aanraak verandert in goud,” schampert Meus. Zelf was hij daar heel open over tijdens zijn passage in Het Huis: ” Iedereen kent mij als kok. Niemand kent mij als ondernemer. Er zijn dingen die gelukt zijn en er zijn dingen die niet gelukt zijn. Alles wat ik heb ondernomen, daar heb ik twee jaar over nagedacht."
Inderdaad, Meus' verhaal achter het runnen van de restaurants The Boardroom, Luzine en Würst is een stuk minder bekend dan zijn culinaire avonturen. Terwijl Jeroen de echte werkbeest-mentaliteit van een ondernemer heeft. Ontspannen, dat vindt hij moeilijk. "Ik kan dat niet goed," bevestigt hij. "Mijn kop staat zelden stil." Meus erkent dat zijn gezin daar soms de gevolgen van draagt. "Voor hen is het soms zwaarder dan voor mij. Ik sta daar niet altijd bij stil," klinkt het.
In datzelfde programma bevestigt een openhartige Meus dat zijn zoon een miniversie van hem is. “Zijn juffrouw zei onlangs: ‘Hij maakt graag de tekening, maar hij kleurt ze niet graag in.' Dat is de perfecte metafoor voor hoe ik in het leven sta. Ik bedenk graag dingen, maar ik ben ze even snel weer beu.”
Haat-liefdeverhouding met Dagelijkse Kost
Hoe zit het dan met Dagelijkse Kost? Na tweeduizend afleveringen is Meus eerlijk en oprecht: "Dat programma is al lang bezig, hè. Ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. Er kruipt zoveel energie in, maar ik doe dat nog altijd heel graag. Toch vind ik het steeds moeilijker om nog Dagelijkse kost-gewijs uit de hoek te komen. Ik heb nog nooit twee keer hetzelfde klaargemaakt."
Toen ik de vraag stelde of hij zijn “bumpy road” wilde delen met een 15-tal ondernemers tijdens de derde Connexi Tour, schrok hij. “Ik onderneem vooral vanuit buikgevoel en intuïtie. En ik heb helemaal geen power point presentatie.” Gelukkig maar, want dat is wat we net niet willen.
