Dit artikel werd gebaseerd op een interview van Tumble Talks. De volledige aflevering kan je hierboven bekijken: 


Je moet dat eens proberen. Jezelf 100% bloot geven. 100% eerlijk en puur vertellen over jouw mislukkingen, over jouw struggles in het leven. Dat doet deugd. Ondernemer Thomas D'hooge beleefde in 2015 een heel moeilijke periode. "Op zo'n moment voelt het alsof je je kind verloren hebt. Ik was kapot. Ik zat hoog, en plotseling zat ik nergens. Ik zat op de ziekenkas, in godsnaam", vertelt Thomas D'hooge in een ontroerend gesprek met Rutger Desmedt, die met Tumble Talks ondernemers interviewt over hun gefaalde start-up, zodat andere ondernemers ervan leren en niet dezelfde fouten maken. Wij werden er even stil van.


Een ruige, moderne Viking

Meteen wanneer ik hem vroeg of hij zijn verhaal wilde delen, werd het duidelijk dat Thomas iemand is met het hart op de juiste plaats. "Graag! Het is altijd leuk om iemand te vinden die bereid is om te luisteren!", antwoordde D'hooge al drie minuten nadat ik het mailtje had verzonden. Ondanks zijn lange baard - wat in eerste instantie een ruige, moderne Viking doet vermoeden - moet het niet gemakkelijk geweest zijn voor Thomas om zichzelf zo bloot te geven op camera. Chapeau!

Glazen plafond en muren

Acht jaar geleden ging Thomas aan de slag als informatiearchitect bij een digital agency, waar hij al snel werd betrokken bij alle commerciële activiteiten. "Op een bepaald moment kwam ik aan een glazen plafond. Ik kon niet meer naar boven, en had ook geen impact links en rechts. Dus ik begon me wat ambetant te voelen", vertelt D'hooge. Wanneer het bedrijf in die periode beslist om te fusioneren, vraagt de zaakvoerder hem of hij de overstap wil maken en er zijn eigen bedrijf wil oprichten. "Ik heb daar toen heel duidelijk nee op gezegd", vertelt Thomas. "Ik wilde het niet alleen doen. Ik was bang om het alleen te doen. En ik wilde geen persoonlijk risico nemen, ik wilde niet dat mijn gezin ooit in gevaar kwam. Dat was mijn grootste bezorgdheid."

Een paar maanden later zegt Thomas toch toe. Er is iemand gevonden om het nieuwe bedrijf mee op te starten.

Putjes graven

"We zijn begonnen met een wit blad. Mijn mede-oprichter wou design thinking gaan toepassen op business modelling. Voor mij was dat nogal abstract. Daarnaast lag de focus van mijn mede-oprichter eerder op onze expertise. Dat was voor mij een tone of voice die niet werkt. Ik geloofde veel meer in co-creatie", vertelt Thomas.

"Ik geloofde veel meer in co-creatie"


Inhoudelijk zaten Thomas en zijn mede-oprichter niet op exact dezelfde golflengte. Bovendien bleek 'innovatie' - en zeker voor hen als jonge snaken van 32 jaar - heel moeilijk te verkopen. We waren financieel in feite putjes aan het graven", vult Thomas nog aan.

How high can you go, how deep can you fall

Na een jaar loopt het slecht af. Thomas' mede-oprichter beslist eenzijdig om ermee te stoppen - of toch met Thomas... Want omwille van de financiële structuur achter het bedrijf, kon zijn mede-oprichter doorgaan en Thomas niet. "Op dat moment voelde het echt alsof je je kind verloren hebt. Je hebt er alles voor gedaan en er zo hard in geloofd, en plots is dat weg. Daar sta je dan."

Toch kan Thomas het zijn mede-oprichter niet helemaal kwalijk nemen. "Mijn mede-oprichter had zelf een visie en ergens ook een terechte bezorgdheid over de financiële middelen."

Dat besef kwam extra hard aan en gaf Thomas nog meer het gevoel gefaald te zijn. In 2015 ging Thomas door een ernstige depressie.

“Ik was kapot. Ik zat hoog, en plotseling zat ik nergens. Ik zat op de ziekenkas, in godsnaam!"
 

"Ik heb in dat jaar letterlijk 60% van mijn tijd in de zetel doorgebracht. Elke twee weken zat ik samen met psychologen en zelfs een psychiater. Maar dat praten hielp niet. Uiteindelijk was mijn probleem daar niet mee opgelost. Het is onder impuls van de dokter - wie ik echt eeuwig dankbaar ben - dat ik terug ben gaan genieten van de kleine dingen. En dat is effectief eens gaan wandelen in een bos bijvoorbeeld. Ik heb mij in die periode ook een vierkante meter tuinierbak gekocht, om sporadisch te beginnen vroeteren in d'eirde", vertelt Thomas op zijn sappigste West-Vlaams.

Een belangrijke beslissing

Op een bepaald ogenblik is de depressie 'voorbij' en Thomas neemt een belangrijke beslissing: hij kiest ervoor om 4/5 te gaan werken. "Die 4/5 heeft voor mij een wereld van verschil gemaakt. Ja, ik verdien minder. Maar ik zou dat geld voor niks anders willen inruilen. Die 1/5 heeft mij de energie gegeven om te doen wat dat ik denk dat er moet gebeuren."

Zijn advies naar mensen die twijfelen om te beginnen met ondernemen is dan ook heel duidelijk: "Wil je ondernemen, maar ben je bang? Ondernemen is geen sprong, maar een trapje. Vraag gewoon jouw 4/5 aan, gebruik die tijd om te verkennen, en om er uiteindelijk ook effectief iets mee te doen. Ondernemen is geen sprong, je moet er gewoon wat ademruimte voor hebben."

“Ondernemen is geen sprong, maar een trapje. Je moet er gewoon wat ademruimte voor hebben."

Zaadjes voor succes

Thomas beseft vandaag maar al te goed dat ondernemerschap meer gaat over emoties dan over cijfers. Wanneer ik hem vraag hoe hij zich tegen die rollercoaster van emoties wapent, schrikt Thomas toch even. "In feite gewoonweg niét. Maar ik probeer wel zo transparant mogelijk te zijn over mijn emoties. Ook via Facebook en via de community: als het goed gaat, ga ik het zeggen. Als het slecht gaat, ga ik het ook zeggen."

Dat Thomas sterk gelooft in co-creatie is duidelijk. "Ideeën zijn als magneten. Door effectief heel open voor een idee uit te komen, moet je niet meer trekken aan een idee, maar word je vooruit geduwd. Dat klinkt heel frappant, maar er zijn echt mensen die willen dat je slaagt. Hulp komt vaak uit onverwachte hoek."

“Ideeën zijn als magneten"
 

Een duidelijke visie helpt daar zeker bij, al heb je dat volgens Thomas ook een stuk zelf in de hand. "Door je kop uit te steken, en effectief een keer te doén, duiken er opportuniteiten op waar je vroeger nog niet aan had gedacht. Zeg dus gerust wat meer ja op zaken."

Af en toe even vertragen en onthaasten

Thomas ziet wat hij meemaakte als een belangrijke levensles, en wil daar iets mee gaan doen. Hij wil mensen terug leren genieten van de kleine dingen in de natuur: slapen onder de sterren, praten rond het kampvuur, terug leren wandelen, te genieten van de vogeltjes die fluiten, of zelfs het maanlicht. "Het leven is niet altijd werken en presteren en al die shit, maar dat is af en toe een keer vertragen en onthaasten."

In de zomer organiseert Thomas - samen met een team van vrijwilligers - de eerste editie van The Pop-Up Hotel. Meer informatie vind je op facebook.com/thepopuphotel.be Daarnaast is Thomas ook bezig met de opstart van een nieuw bedrijf, Unthinkable, waarmee hij zich opnieuw vastbijt in design thinking, creative problem solving en trendwatching.