Van faillissement naar bloeiend bedrijf: 'Maandenlang kon ik mezelf geen loon uitkeren. De werknemers gingen voor'

Wanneer je met Alexandra Limage praat, druipt de goesting ervan af. De onderneemster uit Houthalen vindt passie in alles wat ze doet, en het is dan ook geen wonder dat ze dit jaar de prestigieuze WOMED award, die vrouwelijk ondernemerschap beloont, in ontvangst mocht nemen. Tien jaar geleden, toen Limage het transportbedrijf Sprint overnam van haar toenmalige werkgever, waren het nochtans barre tijden. Hoe ze het failliete bedrijf terug op de rails kreeg? We vroegen het haar.

Overname van bedrijf in faling

“In 1999 had ik het gehad met mijn toenmalige job”, begint Limage haar verhaal. “Ik botste op een vreemd zoekertje in de krant van een transportbedrijf dat iemand zocht om zowel transport als administratie te doen. Rare combinatie, niet? Maar het sprak me aan en ik kreeg de job. Een van mijn eerste ritten ging naar de binnenstad van Parijs. Ik heb toen met trillende handen achter het stuur gezeten (lacht). Dat was nog in het tijdperk voor de gps, dus had ik toen nog een een hoop wegenkaarten op de passagiersstoel van mijn bestelwagen liggen. Het waren spannende dagen, maar ik leerde alle afdelingen van het bedrijf kennen en voelde me er als een vis in het water.”

“Alleen op het financiële aspect van de business had ik geen vat, en laat het daar nu net zijn misgegaan”, vertelt Limage. “Toen het bedrijf in faling ging, had ik thuis al verschillende keren laten vallen: ‘Ik kan dat beter.’ Het was mijn schoonvader die me aanspoorde om ervoor te gaan. En zo geschiedde: ik stopte al mijn spaarcenten in het handelsfonds en nam via mijn boekhouder een vennootschap over. In het begin ging dat goed. Ik was erg optimistisch, had op voorhand al bij klanten gepolst. Ze kenden me allemaal nog en wilden graag klant blijven. Maar toen sloeg de bankencrisis genadeloos toe, liet de eigenaar van het pand dat we huurden weten dat de huur binnenkort zou verdubbelen en bleek ik op de koop toe ook nog eens zwanger. Het was een echte uitputtingsslag.”

Noodzakelijke besparingsronde

Naar eigen zeggen voelde Alexandra Limage zich op dat moment niet alleen verantwoordelijk naar haar gezin toe, maar ook naar alle werknemers die niet lang daarvoor al een faillissement hadden meegemaakt. “Ik kon het simpelweg niet maken om hen een tweede keer in de kou te zetten en dus bedacht ik een plan. Werkelijk op alles ben ik beginnen besparen. Ik zocht waar ik de goedkoopste diesel kon vinden en bestelde online mijn printerinkt in bulk om deze vervolgens met een naald in de patronen van mijn aftands inkjetprintertje te stoppen. Elke euro werd twee keer omgedraaid.”

De Limburgse, die enkele jaren grafisch design studeerde, gebruikte haar vaardigheden om een foldertje te ontwerpen dat ze tien keer afdrukte en bij lokale bedrijven in de bus stopte. Een gouden zet die haar geen windeieren legde: “Dankzij die foldertjes haalde ik al snel enkele nieuwe klanten binnen. In diezelfde periode kon ik zeven tweedehandsvoertuigen op de kop tikken en overtuigde ik de bank om daarvoor een lening aan te gaan. Er kwam nieuw werk binnen en we hadden plots wat meer kapitaal. Op dat moment een welgekomen verademing. In 2009 waren heel wat van onze concurrenten gesneuveld en een deel van hun werk vloeide onze kant uit. Sindsdien gaat het alsmaar beter. Wanneer ik het zo vertel, lijkt het een wervelwind, een spannend avontuur, maar ik kan je verzekeren dat het vooral erg stresserende tijden waren. Maandenlang kon ik mezelf geen loon uitkeren. De werknemers gingen voor. Gelukkig ligt die periode definitief achter ons.”

De sleutel tot een sterk bedrijf

Een succesvol bedrijf bouw je niet alleen met sterk management maar ook met bekwaam personeel, weet Alexandra Limage. “De juiste mensen aanwerven is van vitaal belang. Dat is voor mij de grootste leercurve geweest. Zeker in de transportsector is het zó belangrijk dat je mensen in dienst neemt waarop je kunt bouwen. Werknemers die je blindelings vertrouwt, ook wanneer er om drie uur ’s nachts ergens moet worden geleverd. Op dat vlak heb ik heel veel leergeld moeten betalen.”

“Ik kies vandaag ook erg bewust voor mensen die positief in het leven staat. De job zelf kan je hen wel leren. Bij Sprint heeft iedereen een hoek af. Mensen blijven gemakkelijker gemotiveerd, klanten krijgen vrolijke medewerkers aan de deur, het is een pak gezelliger tijdens onze drinks: niets dan voordelen dus.”

“Contact behouden met elke werknemer vind ik trouwens een must als CEO. Ik probeer met iedereen wekelijks een koffietje te drinken, en schuif bij hen aan als we ‘vrijdag, pizza-dag’ organiseren. Op die momenten kom je snel te weten als mijn chauffeurs ergens mee zitten. Ik heb het werk zelf ook gedaan, dus begrijp ik als de beste waar zij mee worstelen. Soms kan een kleine aanpassing een wereld van verschil betekenen. Waarom zou ik dan niet actief met hen meedenken?”

Toekomstmuziek

Wat heeft de toekomst nog in petto voor de Limburgse onderneemster? “Ik wil vooral verder groeien. De locatie die we twee jaar geleden kochten, wordt alweer te klein voor onze 38 werknemers en 28 voertuigen. Inmiddels zijn daar ook best wel wat grote vrachtwagens bij, en die nemen uiteraard heel veel plaats in. We moeten vandaag soms erg creatief plannen om alles gebolwerkt te krijgen en dat gaat in de toekomst alleen nog maar lastiger worden.”

“Daarnaast vragen heel wat van onze klanten of we ook de opslag van hun goederen kunnen verzorgen. Dat wil ik in de toekomst zeker en vast kunnen aanbieden, dus dat neem ik zeker mee in onze zoektocht naar een nieuwe locatie.”

Tenslotte vraag ik Limage wat haar beste advies voor ondernemers is: “Heb je een plan? Schrijf het uit. Voer het uit. En doe dat steeds met zeer veel passie. Want als die ontbreekt, kom je nergens. Mijn passie heeft er bijvoorbeeld voor gezorgd dat ik de zware storm heb doorstaan en dat ik nooit aan opgegeven heb gedacht. Je moet iets vinden dat zodanig motiveert dat je dag in dag uit met plezier uit je bed springt. We krijgen maar één leven, dus doe iets wat je graag doet.”