Voor ontwerpers van grasmaairobots is België het walhalla. West-Vlaming Wesley Lorrez betreedt die groene hemel met zijn start-up Toadi. Het jongste bedrijf van de selfmade serie-ondernemer zet een robot in de markt die niet alleen kabelloos je gras maait, maar ook het terras veegt, je groentetuin aanlegt en belagers van je gazon houdt. “Toadi is ontsproten uit mijn fantasiewereld. Maar onderweg naar die droom heb ik heel wat dingen hardhandig moeten leren.”

Je voortuin maaien in voetbalrechte lijnen, een timelapse maken van je groeiende bloemenperk of een hartje in het gras bij Valentijn? Allemaal features die Toadi – toch al behoorlijk snugger – nog kan aanleren, verzekert Wesley Lorrez (42) met een aanstekelijke geestdrift. “Jazeker, Toadi is een meisje. We leven in een moderne wereld, waarom zou een robot altijd mannelijk moeten zijn?”

Hippiejaren

Toadi is één van de driehonderd ideeën die Lorrez op de whiteboardmuur van zijn uitvinderskamer heeft neergepend. “Ik heb ooit wat verf gekocht en al mijn bedenksels in kaart gebracht. Het zal er waarschijnlijk wel niet van komen om ze allemaal te realiseren (lacht). Maar voor mij was dat een manier om een beetje helderheid te scheppen in mijn hoofd, en in hoe ik de wereld op dat moment zag.”

Dat wereldbeeld was, pas van de schoolbanken af, nogal zwart-wit, geeft de Toadi-founder toe. “Ik had na mijn middelbaar studies ergens wel het gevoel dat ik wilde ondernemen. Tegelijk had ik een grote degout van de bedrijfswereld en alles wat daar volgens mij onlosmakelijk mee verbonden was: corruptie, lobbying, opportunisme. Daar wilde ik liever niet tussen zitten.”

Ik had na mijn middelbaar studies ergens wel het gevoel dat ik wilde ondernemen. Tegelijk had ik een grote degout van de bedrijfswereld en alles wat daar volgens mij onlosmakelijk mee verbonden was

Dus besloot de jonge schoolverlater om nog een drietal jaar van het vrije leven te genieten. “Veel heb ik in die periode niet uitgestoken, al heb ik mijn tijd wel gebruikt om me wat verder te verdiepen in een paar politieke en economische thema’s, in de wereld van loges en vrijmetselaars, olie en wapenhandel, internationale organisaties en The Club of Rome. Ik heb er zelfs een boek over geschreven, zonder het ooit te willen uitbrengen trouwens. Maar dat gaf meteen ook veel creatieve ideeën: van innovatieve woonvormen en alternatieve energie-opwekkers, tot robots die mensen helpen in hun transitie naar een – voor mij dan toch – ideale samenleving.”

Wesley Lorrez en Mike Slembrouck, de twee founders van Toadi

Ondernemen in naam van het goede

Na die zelfuitgeroepen hippiejaren daagt bij Lorrez het besef: wil ik zelf een steentje bijdragen aan mijn visie op de wereld, dan moet ik er wel iets voor ondernemen. “Een hoger diploma had ik niet. Wel was ik al sinds mijn twaalfde gefascineerd bezig met computers. Ik heb mezelf leren programmeren. Dat stelde in die tijd nog niet veel voor, maar ik ben wel kunnen meegroeien in heel die evolutie.”

Zijn eerste geld verdient de autodidact-IT’er door als freelancer websites te bouwen voor lokale opdrachtgevers. “Een oefening op het echte ondernemerschap, zeg maar. De aanleiding voor mijn eerste volwaardige bedrijf lag in digitale gezichtsherkenning. Ik zag die technologie opkomen als een middel om data over mensen te gaan capteren. Ik dacht: dat moet ik zo snel mogelijk proberen te begrijpen, om te voorkomen dat er in de toekomst misbruik van kan worden gemaakt.”

Ik had weinig feeling met de businesskant van ondernemerschap. Daar heb ik dan wel hardhandig de gevolgen van mogen dragen

“Ik had daar een toffe toepassing rond gevonden, een videosouvenirsysteem voor rollercoasters. Het concept? Pretparkbezoekers konden na hun ritje op de achtbaan een herinnering aankopen in de vorm van een video. Voor mij was dat een eerste stap in de richting van mijn grote robotdroom. Want dat is precies wat robots doen: de wereld zien door een camera.”

“En intussen leerde ik ook de businesskant van het ondernemerschap beter kennen. Alles rond marketing was bijvoorbeeld totaal nieuw voor mij. Ik had weinig feeling met dat soort zaken en had me er ook niet sterk in verdiept. Daar heb ik dan wel hardhandig de gevolgen van mogen dragen.”

De eerste grote les

Want het eerste avontuur van de ondernemer draait uit op een diepe teleurstelling. Na een beloftevolle start, blijken de souvenirs niet in elk park even makkelijk aan de man te brengen. En dan komt er nog een ander obstakel op het pad. “Vreemd, soms houdt angst je tegen in het leven. En laat je die angst los, dan word je er later onverhoopt toch weer mee geconfronteerd. Op het moment dat ik mijn bedrijf voor de rechtbank in faling liet gaan, kwam ik erachter dat ik al een hele tijd een corrupte aandeelhouder in de rangen had. Iemand die jonge bedrijfjes failliet liet gaan om ze nadien goedkoop te kunnen overkopen. Juist datgene waarvan ik vroeger zo bang was geweest, overkwam me nu dus zelf.”

“Naïef? Misschien. Onwetend? Zeker. Ik had heel weinig kennis over aandeelhoudersstructuren. Als beginnende ondernemer kan je daar vooraf beter heel goed over nadenken, weet ik nu. Die bewuste aandeelhouder had eigenlijk veel meer rechten dan ik hem had moeten geven. Vandaag met Toadi is dat helemaal anders. Onze start-up heeft heel veel aandeelhouders, maar het stemrecht zit volledig bij mij. Ik zeg niet dat die constructie voor elk bedrijf ideaal is, maar als er een belangrijke les is die ik geleerd heb, dan is het dat je het als ondernemer uiteindelijk toch zelf moet doen.”

Back in business

Lorrez werkt zich door de zure ervaring heen en richt een nieuwe start-up op, een dienstenbedrijf in software, gespecialiseerd in complexe uitdagingen. Dat verhaal brengt hem tot in de boardrooms van de grootste bedrijven, waaronder een Fortune 500-company in de VS. Intussen is hij ook een e-commerceplatform gestart voor lokale handelaars. Beide ondernemingen kan hij succesvol overlaten aan beursgenoteerde bedrijven.

“Of ik dan zelf een rijk man ben nu? Wat is rijk (grinnikt)? Laat ons zeggen dat ik al die middelen heb verzameld om te kunnen investeren in Toadi. Tot vorig jaar hebben mijn vrouw en ik ons bedrijf met eigen geld opgetrokken. Pas sinds kort zijn er investeerders mee aan boord gekomen – geen VC’s maar grotendeels kapitaalkrachtige privépersonen. Vandaag zijn we ook op zoek naar investeerders die de productiecenters van onze robots mee kunnen financieren. Alle onderdelen printen we namelijk zelf in 3D uit duurzame materialen, met maïszetmeel als belangrijkste bestanddeel. Hoe tof zou het zijn als Toadi later haar eigen grondstoffen kon verbouwen en oogsten?”

De robot en de tovenaar

Over de volwassen looks van Toadi wil de ondernemer-uitvinder nog niet veel kwijt. “Maar bij onze robot is het heel belangrijk dat er een haast menselijke emotie ontstaat. We geven haar oogjes, maken haar lief, er moet een beetje magic inzitten.”

“In heel veel grote ondernemingen verdwijnt die magie omdat ze in vaste structuren en Excel files verzanden. Met dat zakelijke gedeelte zijn wij natuurlijk ook bezig, maar de betovering staat voorop. We hebben vandaag eenentwintig supergetalenteerde mensen in huis die echt wel de expertise hebben om het allemaal waar te maken. Maar het helpt als je als CEO dat stukje zotte passie voor je product voortdurend mee kan uitdragen naar het team. Mijn taak is om onze missie continu te bewaken en de bochten zo goed mogelijk te nemen. En dat is iets wat ik wel heel graag doe.”

Het echte werk

De betaversies van Toadi zijn intussen van eventuele kinderziektes verlost. Vanaf april 2020 krijgen vijfhonderd klanten de eerste officiële versies uitgeleverd. “De standaardprijs is 2.990 euro, maar als je nu deelneemt aan onze Kickstartcampagne krijg je een mooie korting”, klinkt het met een marketingknipoog. Nu de anti-ondernemer toch een beetje een serieel ondernemer geworden is, vragen wij ons af: wat is het volgende project op zijn whiteboard?

“Voor het eerst heb ik het gevoel dat dit iets zou kunnen zijn voor een heel lange tijd”, bekent Lorrez. “Waarschijnlijk omdat het nu aanvoelt alsof ik echt mijn droom aan het waarmaken ben. Als ik er nu op terugkijk, lijken mijn vorige start-ups wel oefeningen te zijn geweest om zoveel mogelijk kennis en ervaring op te doen voor het echte avontuur. Het verhaal dat we vandaag aan het schrijven zijn, heeft zoveel potentieel. Er kan nog zoiets groots gebeuren, we staan nog nergens. Die wetenschap geeft een enorme drive, waar ik nog zeker twintig jaar mee verder kan.”