Gele hesjes (taksenbetoger), rode sjaaltjes (anti-geweldbetoger) of groene petjes (klimaatbetoger). Het lijkt wel alsof er voor iedere vorm van hedendaags straatprotest een bijpassend kledingstuk is gezocht. Het ene al wat sierlijker dan het andere. Een bonte verzameling van schreeuwerig fluo als symbool voor de felle en veelzijdige maatschappelijke verzuchtingen. Ieder protest haar eigen kleur. One size doesn’t fit all! Als daar maar geen blauwe ergernis van komt...

Meme dresses

Designers zijn de moderne grootmeesters in het vatten van de tijdsgeest. Zo schetst modehuis Calvin Klein in zijn herfst- en wintercollectie 2018 een donkere toekomst voor de mensheid, die in een post-apocalyptische wereld moet vechten om te overleven. Veiligheidskleding is kleding in survivalmodus. Herkenning én erkenning vormen de rode draad doorheen hun wintercollectie. Fluorevolutie.

In deze met systeempijnen beladen en onzekere tijden loopt de zoektocht naar vooruitgangsoptimisme over een hobbelig parcours met veel haarspeldbochten en nauwelijks vangrails

Eenzelfde onrust vinden we terug in de meme dresses van het designers duo Victor & Rolf. Vanop de Parijse catwalk lieten zij in hun lentecollectie 2019, enkele fashion statements los op de wereld: ‘Give a damn’, ‘Get mean’, ‘I want a better world’, ‘Go to hell’, ‘Whatever’, … . One size fits all? Ben je gek?! Iedere emotie trekt een passende jurk aan. Een schreeuw voor aandacht, dat is het. In deze met systeempijnen beladen en onzekere tijden loopt de zoektocht naar vooruitgangsoptimisme over een hobbelig parcours met veel haarspeldbochten en nauwelijks vangrails.

Retrofuturism

Ook in de wereld van sciencefiction schuurt het retro-futurisme met het vooruitgangsoptimisme. Zo speelt de Netflix-reeks Maniac zich af in een technologische toekomst die nog niet bestaat, maar komen de computers en de kledij zo uit de eighties en seventies aangewaaid. Verleden en toekomst lopen er door elkaar heen. Het is immers veiliger naar de toekomst te kijken vanuit het verleden dan vooruit te kijken vanuit het heden.

‘Verbeelding is belangrijker dan kennis’, wist Albert Einstein, maar aan die vindingrijkheid lijkt het ons vandaag zwaar te mankeren. Alsof we het vertrouwen in een kansrijke toekomst zijn kwijtgespeeld. Hoe zwaar wordt de reële maatschappij op de proef gesteld wanneer zelfs de twijfel in de virtuele wereld van de sci-fi onverbiddelijk toeslaat?

Vloeibare paradox

Waarom zijn we zo onzeker geworden over onze toekomst? Leven we dan niet langer in een maakbare wereld waarin we allemaal architecten en regisseurs van onze eigen levens zijn? Waarin we onze eigen keuzes maken en controle hebben over onze beslissingen, waarin we het alleenrecht hebben nagestreefd en bekomen. Of vormt dit alles net het pijnpunt?

Is deze twijfel een onmiskenbaar gevolg van de vloeibare staat waarin we ons bevinden? Blurred. Een wereld waar werken, leven en leren in elkaar overlopen. Waar vlot nieuwe en vele verbindingen tot stand komen. Waar wendbaarheid een essentiële levensvorm is. Agile. Meer een state of the mind dan een fysieke of mentale behendigheid. Is dít de prikkende angel die onder onze huid is komen te zitten?

Vormt de veelheid aan gemakkelijke, en dus ook vlot verbreekbare, verbindingen meteen ook de grootste systeemkwaal? Een opperste laagje waar we graag en veel connecteren maar dat paradoxaal de dieper liggende (menselijke) verbinding mist. Zonder verbinding, geen vertrouwen. Ontbreekt de scherpte? Missen we duidelijkheid? We prediken structuur en orde ten overstaan van onze kinderen, maar zelf praktiseren we de fluïditeit en schieten we alle kanten op. Zonder richting, geen betekenis. Zonder bestemming, geen reis.

Sterk merk

Vertrouwen. Betekenis. Dat is wat we zoeken. Terug het overzicht krijgen helpt daarbij en dus maken we onze leefwereld opnieuw een tikkeltje kleiner. Inclusief onze virtuele wereld, waar Facebook knarsetandend vaststelt dat we onze belangrijkste online gesprekken via private chatgroepen of persoonlijke berichten voeren. Een nostalgische stap terug in de tijd? Feit is dat we opnieuw dichter bij onze kern aanleunen. Cirkels van vertrouwen.

Iedere organisatie en ieder individu met belangrijke uitdagingen voor zich, keert best terug naar haar oorsprong. Weliswaar niet zonder eerst een actualisatie check-up te houden en vervolgens een modern jasje aan te trekken.

De recente restyling van de Vlaamse radiozender Studio Brussel mag in dit kader dan ook gerust als een voorbeeld worden gezien. Langs de binnenkant leunt de zender opnieuw dicht bij haar muzikale kernwaarden en dit door meer ‘avontuurlijke’ muziek te brengen. Verrassende muziekkeuzes zijn hun antwoord op het voorspelbare algoritme van Spotify. Serendipiteit!

Tegelijkertijd investeert de zender fors in online video’s, chats en Instagram fenomenen. Verdieping brengen in relevante onderwerpen tegen een muzikale achtergrond staat hierin centraal. Aan de buitenzijde is hun logo meerzijdig en -kleurig gemaakt waarmee de zender benadrukt dat ze multimediaal en dus meer is dan een radiozender alleen. Iedere emotie haar logo. One size doesn’t fit all, weet je wel?

Gezinstattoos

Je ziet ze steeds vaker. Met het ganse gezin aan de tattoo-naald! Het symboliseert de ‘eigen éénheid’. Filosoof Bleri Lleshi heeft het, in een gesprek met Mischa Verheijden en Elke Leyman in een andere context, over een ‘gezamenlijk eigenbelang’. Stappen voorwaarts zetten als individu maar op zo’n manier dat ze meteen ook het gezamenlijk belang opwaarderen. Het collectdividu. Het grotere, betekenisvolle geheel waarin je ook je persoonlijkheid kwijt kan. Inclusief je innerlijke zelf.

Want hoe kan je impact op de wereld om je heen hebben als je niet eerst vrede hebt met jezelf? Of Marie Kondo met tattoos door het leven stapt weten we niet, maar zij leert ons wel dat haar populaire opruimtechniek meer om het lijf heeft dan ‘less is more’. Voor haar volgers is het een openbaring. Een bijna religieus verlangen naar structuur en richting. Is het dat waar ook de Duitse jeugd zo naar op zoek is wanneer ze de wandelschoenen aantrekt?

Hoe kan je impact op de wereld om je heen hebben als je niet eerst vrede hebt met jezelf?

Wandelclubs zien de instroom van nieuwe leden tussen de 19 en 39 jaar oud fors toenemen. #wanderlust, waarbij de werkelijke traagheid het even overneemt van de digitale Geschwindigkeit, ook bij jongeren. Het zet ook de werkgeversorganisatie VKW Limburg aan tot het organiseren van heuse ‘Netw@lks’. Tijdens de kantooruren, in de Vlaamse klei en modder, professioneel netwerken en bewust naar diepgang in de ontmoetingen zoeken. Het alledaagse van dit wandelend netwerken steekt schril af tegen de traditionele en pompeuze business lunch. Saaie éénvoud, hip omdat het écht is. Tastbaar dichtbij. In verwarde tijden biedt focus houvast.

In een wip

Daag jezelf uit en (her)definieer je kernwaarden. Als mens en als organisatie. Actualiseer ze en breng ze in overeenstemming met de huidige tijdsgeest. Maak échte verbinding met die publieke engagementen die ook passen bij jouw kernwaarden. Focus. Zet in op betekenisvolle inhoud. Een vluggertje is best leuk, maar als het altijd bij een ‘snelle wip’ blijft, dan rest je een onbevredigd verlangen. Het mag heus wat moeite kosten. Een beetje tijd in beslag nemen. Daarin vinden we voldoening. En serendipiteit.