Bron foto: Teamleader
Hoewel het een van de eerste écht warme dagen van het jaar was, kozen heel wat digitale professionals en ondernemers ervoor om op 11 mei af te zakken naar de Gentse Artcube. Daar ging namelijk de tweede editie van Work Smarter door, een event georganiseerd door Teamleader. Er waren enkele interessante sprekers, maar het was vooral Jamie Anderson die mijn aandacht ving.
Vergeet succes
Op Work Smarter viel er elke minuut wel wat te beleven. Het ene moment stond Jeroen De Wit taarten uit te delen aan z’n oudste klanten, het andere werden we getrakteerd op een blitzbezoek van minister Alexander De Croo. Maar het meest inspirerende verhaal die dag moet wel dat van Jamie Anderson geweest zijn. En als ik de vele tweets mag geloven, was ik niet de enige in de zaal die geraakt werd door zijn betoog.
Hoewel Jamie Anderson vooral te boek staat als marketing- en managementguru, sprak de Australiër voor een keertje niet over dat soort zaken. Nochtans heeft Anderson daar meer dan genoeg over te vertellen. Zijn artikels werden verschillende keren gepubliceerd in toonaangevende magazines en hij gaf les aan de Universiteit van Melbourne en de London Business School. Toch besloot Anderson dat succes achter zich te laten.
Europese wielrennersdroom
“Als kind had ik één droom: professioneel wielrenner worden," steekt hij van wal. "Toen ik 9 was, koerste ik rond op een BMX’je. Fietsen was mijn leven. Als tiener mocht ik deelnemen aan de Australische kampioenschappen. Ik was een van de beste wielrenners van mijn generatie. En ooit wilde ik naar Europa reizen, om er de Tour de France te rijden."
Toch kennen we Anderson vandaag niet als topsporter. Dat heeft alles te maken met de keuze die hem als jongvolwassene werd voorgeschoteld. “Niet enkel in het wielrennen, maar ook op school gooide ik hoge ogen. Op een dag kreeg ik dan ook een beurs voor de Universiteit van Melbourne toegekend, een van de meest prestigieuze universiteiten in Australië.” Heel wat voor de jonge Jamie, die uit een erg arm gezin komt. Niemand van z’n vijf broers of zussen had de kans gehad om na z’n vijftiende verder te studeren. De beurs biedt een uitweg uit die spiraal van armoede."
"Ik moest mijn droom vergeten. Want dromen betalen de rekeningen niet."
Maar de jonge Jamie ziet de beurs eerder als een blok aan z’n been. Want ook zijn toekomst in het wielrennen zag er beloftevol uit. Hij mocht bij een professionele ploeg beginnen. “Iedereen - onderwijzers, vrienden, ouders van vrienden - vertelde me dat ik voor die beurs moest gaan. Dat ik het wielrennen moest vergeten. ‘Dat fietsen is niets meer dan een droom, Jamie. En dromen betalen zelden de rekening.’ Er werd heel wat van me verwacht. Ik werd bang. En enkele weken voor m’n achttiende verjaardag, verhuisde ik naar Melbourne. Ik nam afscheid van het wielrennen en mijn Europese droom.”
"Wie zou er hier het meeste verdienen?"
Jamie komt er in een hele andere wereld terecht. De meeste van zijn medestudenten komen uit een welgesteld milieu. Dat maakt hem vastbesloten om zichzelf te bewijzen. Niet echt goed wetende wat hij moet studeren, kiest hij voor business school “Ik vroeg me af ‘wie zou hier het meeste verdienen?’ en keek goed rond. Het viel me op dat de lectoren van de business school er heel anders uitzagen. Strak in het pak reden ze de campus binnen met een blitse auto. Dus besloot ik een van hen te worden.”
"Ik verdiende meer geld dan ik ooit had kunnen dromen. Tegelijk was ik ook diep ongelukkig."
De volgende jaren timmert Anderson hard aan zijn carrière. Twintig jaar lang zet hij alles op alles. Het resultaat? Op z’n 39ste is Anderson een van de meest gerespecteerde mensen in het wereldje. “Ik gaf les aan prestigieuze scholen, publiceerde in diverse vakbladen, reisde de wereld rond. Ik verdiende meer geld dan ik me ooit had kunnen voorstellen. En tegelijk was ik ook diep ongelukkig.”
“Als ik in de spiegel keek, zag ik een papperige, vermoeide man. Ik liet alles vallen voor dat succes. Hobby’s, slaap, zelfs mijn gezin. Ik verkoos een zakenetentje boven de verjaardag van m’n dochter. Want het jaar daarop zou ze toch wel weer jarig zijn. Ik was absoluut geen goede vader of echtgenoot. Ik joeg iets na waarvan ik dacht dat het succes was.”
Shoot for the right moon
Anderson en zijn vrouw Anne-Mie besluiten dat het zo niet verder kan. Op een avond zitten ze aan tafel met een fles wijn en schrijven al hun dromen neer op een blad. Plots wordt het de Australiër erg duidelijk wat hij nu écht wil met zijn leven. “We schreven vanalles op een groot papier. Ik wou mijn kinderen voorlezen, monopoly met ze spelen. Maar ik wist niet wat ik met mijn job moest. Ik wilde niet langer de gerenommeerde professor uithangen. Plots viel mijn oog op een getekend fietsje in de hoek van het blad. Na al die jaren had ik nog altijd die droom om te koersen.”
Anderson neemt enkele dagen later een drastische beslissing: hij zegt zijn vermaarde job aan de universiteit op. Een enorm beangstigende ervaring, noemt hij het zelf. “Ik werd geconfronteerd met angst. Angst dat ik er financieel op achteruit zou gaan. Angst dat alles wat ik had opgebouwd, zou verdwijnen. Angst dat ik mijn status ging verliezen. Maar Anne-Mie en ik zeiden tegen onszelf: ‘Dat maakt allemaal niks uit. We zullen onze weg wel vinden.’ Dus ik zette door. En stippelde, samen met mijn vrouw, een nieuwe weg uit voor ons leven.”
"Mijn job opzeggen was een van de meest griezelige dingen die ik ooit gedaan heb."
Die nieuwe weg uitstippelen was de eerste twee jaar zeker niet gemakkelijk voor het koppel. “Maar elke keer dat we een tegenslag hadden, haalden we dat blad weer voor ogen. We bleven vasthouden aan onze droom.” Anderson trainde ondertussen ook hard voor de World Masters Games, een internationaal sportevent dat om de vier jaar georganiseerd wordt. In 2013 is het dan zover: Anderson neemt deel aan de World Masters Games, in de discipline wielrennen.
“Ik stond aan de startlijn en ineens dook m’n dochter naast me op. Ze pakte m’n hand en wat ze toen zei, zal ik nooit vergeten. 'Papa, het is oké als je niet wint,' stak ze me een hart onder de riem. Ze had helemaal gelijk, want het ging niet langer om de beste te zijn. Het ging om de weg daar naartoe. Ik deed nu wat ik écht wilde. Ik was dan wel geen professor meer, maar wel een goede echtgenoot, vader en vooral: ik fietste terug.” Uiteindelijk eindigt Anderson, tegen verwachting in, op de derde plaats. Een fantastisch gevoel.
“Weet je, succes is fantastisch,” sluit hij zijn talk nog af, “en shooting for the moon is dat ook. Maar in ons universum zijn er erg veel manen. Dus zorg ervoor dat de maan waar jij op mikt, de juiste is.”
