Eerst zette hij Shazam op de kaart, vervolgens werkte hij jarenlang voor Google, vandaag schudt hij in de VS het advertentielandschap door elkaar met zijn nieuwste start-up. Philip Inghelbrecht mag dan bij weinig landgenoten een belletje doen rinkelen, in Silicon Valley heeft de West-Vlaming de voorbije twee decennia zijn sporen al ruimschoots verdiend.

Inghelbrecht startte zijn carrière als investment banker in Brussel en Luxemburg, maar een MBA in Berkeley zou zijn leven drastisch omgooien. We bellen hem in San Francico, tussen twee vergaderingen door. “Ik was begin jaren ’90 al eens door de VS getrokken, en was toen zo onder de indruk van San Francisco dat ik mezelf beloofde daar ooit te komen wonen en werken”, klinkt het. “Een MBA in Berkeley was dus het perfecte excuus. Toen ik hier eind jaren negentig neerstreek, zat de dotcom-boom ook echt op zijn hoogtepunt. Zelf had ik totaal geen technologische achtergrond, maar het was toen haast abnormaal om hier géén eigen bedrijfje op te richten. Iedereen deed het, en technologie was de rode draad.”

Zelf had ik totaal geen technologische achtergrond, maar het was toen haast abnormaal om hier géén eigen bedrijfje op te richten

"Samen met een klasgenoot ben ik dan eind ’99 op het idee voor Shazam gekomen. Op zich was dat niets wereldschokkend: iedereen vraagt zich minstens één keer per dag wel eens af wie dat ene liedje op de radio nu toch weer zingt. Het écht vernieuwende idee kwam van mijn businesspartner, die op het idee kwam om hiervoor een telefoon te gebruiken. Er bestonden toen overigens al gelijkaardige diensten voor muziekherkenning, zij het iets minder gebruiksvriendelijk (lacht). Je kon een bepaald telefoonnummer draaien en vervolgens de frequentie intikken van de zender waarop je een bepaald liedje hoorde. Het vernieuwende van Shazam was uiteraard dat het overal werkte en veel minder omslachtig was: telefoon even in de lucht, en hop, klaar is Kees.”

Voor op hun tijd

Het duo zocht twaalf maanden naar een techneut die dat soort technologie zou kunnen ontwikkelen, en klopte daarvoor aan bij een hele rist universiteiten maar net zo goed bij het MIT Media Lab. Finaal vonden ze hun witte raaf op Stanford, in de persoon van Avery Wang, tot vandaag overigens nog altijd chief Scientist bij Shazam.

De Shazam founders, met helemaal links Inghelbrecht

De eerste doorbraak kwam er zowat een jaar later, zij het op heel bescheiden schaal, op basis van een database met zowat duizend liedjes. “Toen dachten we voor het eerst: hier zit misschien wel muziek in, dit begint in de richting van een bedrijf te gaan. Tot we enkele maanden later een database van ruim 100.000 liedjes hadden samengesteld en niets nog bleek te werken. Vergeet niet: digitale muziek bestond nog amper in die periode. We moesten dus zelf een gigantische database ontwikkelen en dan op zoek gaan naar technologie om die te integreren in de al bestaande mobiele toepassingen. Ook van de mobiele telefoon zoals we die vandaag kennen, was toen nog absoluut geen sprake: de iPhone kwam pas in 2006 op de markt. Maar het dient gezegd: wij zaten met Shazam wel al in de appstore alvorens Apple voor een revolutie zorgde met die iPhone. We waren toen eigenlijk al vijf jaar aan het wachten op een doorbraak die ons als bedrijf echt kon lanceren."

We waren toen eigenlijk al vijf jaar aan het wachten op een doorbraak die ons als bedrijf echt kon lanceren

"Mensen vragen me vaak wanneer nu precies ons Eureka-moment was, maar zo eenvoudig is het niet,” geeft Inghelbrecht aan. “Technologie moet je continu verder ontwikkelen, al was het maar omdat de consument dat ook verwacht. Zelf ben ik vandaag niet meer betrokken bij Shazam, maar ik weet zeker dat er ook vandaag nog minstens een tiental PHD’s in het ontwikkelingsteam van het bedrijf zitten om de technologie continu verder te verbeteren. Een start-up is een beetje als een kindje: als het op bepaalde vlakken niet echt vlot, bijvoorbeeld op school, dan ga je er gewoon meer tijd in stoppen."

"Ik krijg nu vaak mensen over de vloer die ‘op een idee zitten’. Mijn eerste vraag is dan altijd: doe je daarnaast ook nog iets anders, of is dit echt het enige wat je vandaag nog interesseert? Enkel als ik op die tweede vraag een positief antwoord krijg, kunnen we verder praten. Een start-up is echt alles of niets. Ik had in die periode geen huis, geen kind, geen vrouw, ja zelfs geen hond. Mijn vaste kosten waren dus heel klein, en ik liep weinig risico. Mijn goede raad aan iedereen: wil je een bedrijf starten, wacht niet tot je dertig bent. Je risicoprofiel is dan al heel anders."

Opnieuw iets uit de grond stampen

De echte lancering van Shazam naar het grote publiek toe vond plaats in de zomer van 2002. Inghelbrecht zelf stapte al eind 2004 uit de operationele structuur van het bedrijf. Hij woonde toen in Londen, maar wilde graag terug naar Silicon Valley. “Tot voor enkele maanden zat ik nog in de raad van bestuur van mijn geesteskindje, maar intussen ben ik ook gewoon mijn eigen weg gegaan” vertelt hij. Die weg voerde hem eerst tot bij Google - waar hij enkele jaren voor Youtube werkte – en vervolgens opnieuw richting eigen bedrijf. “Ik had echt een fantastische baan bij Google, maar de drang om zelf opnieuw iets uit de grond te stampen, was te sterk.”

Een start-up is echt alles of niets. Ik had in die periode geen huis, geen kind, geen vrouw, ja zelfs geen hond

Dat nieuwe bedrijf heet vandaag Tatari, en het legt zich toe op het meten en optimaliseren van televisie-advertenties. “Digitaal valt de respons op advertenties vandaag vrij vlot na te gaan, voor televisie is dat nog een stuk lastiger. We helpen onze klanten nu om die advertenties zo goed mogelijk te plaatsen en af te stemmen op hun potentieel doelpubliek. Dat kan onder meer via de chips die vandaag in elk nieuw televisietoestel verwerkt zitten, en die perfect kunnen registeren wat je als kijker op een bepaald moment bekijkt. Die informatie wordt dan ook gelinkt aan een IP-adres, wel volledig geanonimiseerd uiteraard."

"Met Tatari zetten we bedrijven dus op weg om hun advertentiebestedingen een stuk efficiënter en doorgaans dus ook goedkoper te maken.” Tatari bestaat amper twee jaar, maar werkt vandaag al met 25 mensen. Het mikt in eerste instantie op de bedrijven die advertentieruimte op televisie aankopen – alleen in de VS al een markt van 70 miljard dollar – maar ook op de televisiezenders zelf.

A medewerkers en A+ medewerkers

Als Inghelbrecht in Silicon Valley al één ding geleerd heeft, dan is het wel hoe cruciaal echte topmensen kunnen zijn in de groei en uitbouw van een bedrijf. Hij bedacht er zelfs een eigen terminologie voor: A medewerkers en A+ medewerkers. Waarbij een A+ ingenieur in zijn ogen minstens driemaal zoveel werk kan verzetten als een ‘gewone’, ook al steengoede A ingenieur. “Ik ben afgestapt van de gewone jobinterviews. Je ontmoet dan, zeker hier, echt heel veel goede mensen. Het probleem is dat je doorgaans pas enkele maanden later weet of ze ook echt absoluut top zijn in hun vak. Alle kandidaten die ik nu zie, krijgen van mij eerst een stevig pak huiswerk mee naar huis. Wie dat niet ziet zitten, kom er echt niet in.”

Toen ik Shazam opstartte, kon ik relatief vlot zeven tot acht miljoen dollar investeringsgeld vinden. Dat zou anno 2018 niet meer lukken

Vraag je hem naar de grootste evolutie die hij de voorbije twee decennia in Silicon Valley vaststelde, dan komt het antwoord heel snel. “Technologie zorgt ervoor dat alles onvoorstelbaar veel sneller kan gebeuren, maar tegelijk is de lat ook veel hoger gaan liggen. Toen ik Shazam opstartte, kon ik relatief vlot zeven tot acht miljoen dollar investeringsgeld vinden. Anno 2018 zou dat niet meer lukken: je moet al bijna enkele duizenden klanten hebben en zelfs bijna rendabel zijn, alvorens investeerders nog met zo’n smak geld over de brug komen."

"Technologie maakt het iedere ondernemer veel gemakkelijker om te starten, maar het verwachtingspatroon ligt stukken hoger en de drempel om kapitaal binnen te rijven, ligt dus veel hoger.”